Boeren Burgers en Buitenlui

We kunnen er niet meer omheen, we moeten het er even over hebben. De BBB van Caroline van der Plas. Ik ben razend benieuwd hoe het zal vergaan in de culturele wereld. Hoe zal het gaan met al die klankbordgroepen, designteams, ketentafels, werkorganisaties, visiegroepen, overleg federaties, adviesorganen, cultuurraden, kortom met al die mensen die zich bemoeien met de regels, maar de sport zelf niet beoefenen. Al die lieden die een graantje mee pikken uit de ruif van vacatiegelden en vergoedingen en zelf nog nooit en tekening hebben gemaakt of een poging hebben ondernomen om muziek te maken. Hoe kijkt Caroline daar naar?

In het programma van BBB staat dat cultuursubsidies evenredig verdeeld gaan worden over het gehele land. Er komt meer aandacht voor culturele instellingen en meer toezicht op een eerlijke verdeling van subsidies voor culturele instellingen buiten de grote steden. Plattelandscultuur is ook cultuur. Aldus de BBB.

Misschien goed dat er hier en daar de bezem even door gaat, maar ik hoop niet dat de tijden van Zijlstra terug komen. Als we straks ‘over rechts gaan’ zou dat zomaar kunnen. Wordt er weer van alles afgebroken. Het is eens temeer het bewijs dat we ons toch wat meer los moeten maken van de politiek. Dat we wellicht wat minder vaak naar Den Haag moeten afreizen en dat we meer het heft zelf in handen moeten nemen. De subsidie verslaafdheid in de culturele sector is groot en het kan vaak ook niet anders. Geld ‘uit de markt’ is moeilijk te vinden voor experimentele kunst en kunst die zich bezig houdt met het onderzoeken van allerlei sociaal maatschappelijke vraagstukken. We blijven hoe dan ook (gedeeltelijk) afhankelijk van subsidies. Ook de grote instellingen zoals musea en theaters kunnen vaak niet anders.

Soms was het vroeger beter

Ik hoop oprecht dat de subsidie gelden voor kunst en cultuur goed terecht gaan komen. Bij makers en instellingen die oog hebben voor makers. Want alles begint bij de makers. En dat we met elkaar het lef hebben om grote schoonmaak te houden en al die mee-eters, strijkstokken, vacatiegeld verslaafden en schijnzelfstandigen er tussenuit te halen. En tegelijkertijd zelf meer het initiatief nemen en ondernemen. Dat we weer muziekscholen en creativiteitscentra in het leven roepen waar professionals les geven aan kinderen en geïnteresseerde volwassenen. Het mes snijdt daar meteen al aan meerdere kanten; professionele kunstenaars die nu moeilijk of niet kunnen leven van hun werk hebben weer een vast inkomen en de mensen komen weer sterker in aanraking met kunst en muziek. Vroeger was lang niet alles beter dan nu, maar ik kan mij de tijd nog herinneren van levendige muziekscholen en creativiteitscentra waar het op iedere avond een drukte van belang was met amateur schilders en beeldhouwers die les kregen van de professionals. In de sociaal democratie noemen ze het verheffing. Allemaal wegbezuinigd en allemaal overgelaten aan de markt. Aan mensen die in de eerste plaats kunstenaar zijn in plaats van ondernemer.

Soms is het toch een beetje jammer dat we als kunstenaars geen trekkers hebben en geen weiland om vlaggen op te hangen. Maar misschien kunnen we de BBB en de boeren aan onze kant krijgen en organiseren we samen met hen een ‘dance-event’ voor 500 trekkers op het strand van Scheveningen.